Górski Konstanty (1827–1901), ziemianin i polityk konserwatywny. Ur. 8 V w Woli Pękoszewskiej w pow. rawskim, syn generała Franciszka i Teodory z Krępskich, chrześniak w. ks. Konstantego. Ukończył szkoły w Warszawie, w r. 1847 wstąpił na prawo w Berlinie, po studiach uniwersyteckich spędził legalnie kilka lat w Paryżu, w bliskim kontakcie z Hotelem Lambert i kołami katolicko-liberalnymi. W r. 1854 wrócił do kraju i zajął się gospodarką na wsi. Wszedł też do ziemiańskiego konsorcjum, które ufundowało w Warszawie dziennik „Kronikę Wiadomości Krajowych i Zagranicznych”, i uczestniczył w redakcji aż do odsprzedania pisma w końcu 1858 r. Pismem tym zajmował się mało. Należał do założycieli Tow. Roln., a na zebraniu lutowym 1860 r. był jednym z referentów w dyskusji nad sprawą włościańską. W l. 1861–3 należał do aktywniejszych agentów Hotelu Lambert w Królestwie. W raportach do Paryża zalecał poparcie Wielopolskiego jako obrońcy interesów ziemiaństwa w kwestii agrarnej. Latem 1862 r. przyjął od margrabiego stanowisko referendarza w Radzie Stanu. Przeciwny wybuchowi powstania styczniowego, zmienił front na skutek akcesu «białych»; po upadku ruchu zerwał stosunki z emigracją. W r. 1864 ożenił się z ks. Julią Golicyn (1840–1914), córką Sergiusza i Marii z Jezierskich, filantropką, i nabył (1866) dobra Motkowice w pow. pińczowskim. Należał odtąd do czołowych działaczy obozu konserwatywno-katolickiego w Warszawie. Był w l. 1876–87 członkiem redakcji „Niwy”, gdy dawny ów organ pozytywistów przekształcił się w przybudówkę „Przeglądu Polskiego”. Współpracował też z „Biblioteką Warszawską” i należał do założycieli i kierowników „Słowa”, czołowego organu warszawskich ugodowców. Pisał w tym dzienniku pod nazwiskiem K. A. Zagora (porównaj broszurową odbitkę rozprawy, pt. Europa krzyżacka, 1887, w której G. zapowiadał, że sojusz rosyjsko-francuski wkrótce stanie się przeciwwagą dla hegemonii Bismarcka).

W tychże latach współpracował G. z warszawską finansjerą, był członkiem rady nadzorczej Banku Handlowego oraz wiceprezesem Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Wysunięty przez Kronenberga w r. 1872 na dyrektora zarządzającego Warszawskiego Tow. Ubezpieczeń, piastował tę godność do śmierci. Dbał szczególnie o niskie stawki ubezpieczeń rolnych: przyczynił się do założenia krajowych towarzystw ubezpieczeń na życie (Przezorność) i od gradobicia (Ceres). Zmarł 1 III 1901 r. w Warszawie. Miał dzieci: Marię za Kazimierzem Sobańskim, Julię za Michałem Karskim, Pawła i Stanisława.

Fot.: „Tyg. Ilustr.” 1901 s. 184; – Boniecki; Żychliński, XXV 33; – Grabski W., Historia Tow. Rolniczego, W. 1904 II 3, 188, 234, 276, 342; Kieniewicz S., Sprawa włościańska w powstaniu styczniowym, Wr. 1953; Krechowiecki A., Z. Kaczkowski i jego czasy, Lw. 1918 s. 202–7; Kucharzewski J., Czasopiśmiennictwo polskie w XIX w., W. 1911 s. 62, 94; – Koźmian A. E., Listy, Lw. 1896 IV 533, 545; – Nekrologi: „Bibl. Warsz.” 1901 t. 1 s. 565; „Słowo” 1901 nr z 2 III; „Tyg. Illustr.” 1914 nr 47 s. 764 (nekrolog żony); – B. Czart.: rkp. 5685–7, 5789 (pisma G-ego do Hotelu Lambert); B. Jag.: rkp. 5007; B. PAN w Kr.: rkp. 2040; – Informacje Zdzisława Czechowicza z Kr.

Stefan Kieniewicz